Wat korter door de bocht

Ik heb jullie het vervolg beloofd en aangezien ik niet kan slapen doe ik maar hetzelfde als Mose eergister deed en ga aan het werk. Dan is de nacht nog nuttig :-) zei zij.

Van Ribe-girls zijn we naar Ribe-boys gegaan. Dat is maar vijf minuten rijden. Op de poort staat dat je engels moet spreken. Jammer dat de secretaresse die kunst niet verstaat. Dit bezoek was een teleurstelling, maar heel duidelijk. Geen school voor onze John. De mentaliteit stond ons niet aan en als dit ook aan de studenten geleerd wordt dan worden het allemaal mensen die denken dat zijn meer zijn dan anderen. Geen prettige mensen dus. Na meer dan een half uur bij de secretaresse gewacht te hebben werden we naar buiten gestuurd voor de deur van de deputy principal. Daar had ik het snel bekeken. Ik heb de deputy pricipal even gezegd dat wij gingen, omdat zij blijkbaar niet in ons geinteresseerd waren. Ook daar werden zij niet warm of koud van en wij ook niet meer. We zijn vertrokken. Geen school om aan te bevelen dus.

Hoe anders was het ontvangst op Masaras-girls. De pricipal was erg druk, maar als wij het niet erg vonden kon de secretaresse ons wel rondleiden. Dat deed ze met veel plezier en interesse in ons. Wat een verschil. Deze dame wist ook wat het gemiddelde van de school was. Dit in tegenstelling tot die van Ribe-boys. Heerlijk rook het daar naar zelfgebakken brood. Als dit de kwaliteit van de rest van het eten aangaf dan zit het wat dat betreft wel goed. Ik denk dat het niveau van deze school te vergelijken is met bij ons een VMBO school. Phelis hebben we even gegroet en mee gepraat. De pricipal kwam ook nog even groeten en verontschuldigde zich dat ze zo druk was. De eerste indruk hier was zo heel anders, het gaf je een welkom gevoel. John was met ons eens dat het zo behoorde te zijn :-)

Op de Masaras-boys heeft John Mchonga ons rondgeleid. Leuk om te zien hoe hij dat deed. Een meestal verlegen jongeman die ineens zijn woordje weet te doen en ons precies uitlegt hoe alles zit. Samen met onze andere John nemen ze nog even een kijkje in de slaapvertrekken. Wij mogen niet mee, want de jongens zijn daar om te rusten. Samen pratend en lachend lopen ze er heen alsof ze elkaar gister nog hebben gezien.

Na John te hebben voorzien van een wel heel late lunch (hij heeft gelukkig de zijne al van school gehad ;-) gaan we via een andere weg weer richting Mtwapa. Het is onderhand vijf uur geweest als we vertrekken en dat betekent dat we in Mombasa in de file belanden. Een belevenis op zich :-( Aan de linkerkant door de berm langs de file vrachtwagens. Af en toe er weer tussen omdat de berm te slecht is. Ook tanken we nog een keer voor 500 Kenian Schilling ca. 4.5 liter benzine, omdat we anders niet thuis komen. Na ruim twee uur en een kwartier zijn wij weer in het hotel en moeten de anderen nog naar Mtwapa en van daar naar huis. John gaat het laatste stuk met de motortaxi. Het is al lang donker en voorzichtig uitgedrukt niet meer zo geweldig om te rijden.

Al met al een geslaagde maar erg vermoeiende dag.