Wat een mooie mensen!

Vandaag was een druk dagje.

Het begon met ontbijt op 'bed' voor mijn ouders. Hoezo druk :-)
Ontbijt is hier redelijk vroeg, zeker als je pas om twaalf uur in jebed ligt. De obers hebben er geen bezwaar tegen hoor om het op de kamer te brengen. Op deze manier krijgen ze toch nog iets extra's. Dat is namelijk het nadeel van all-in dat mensen zelden een fooi krijgen.

Daarna hebben we alle koffers uitgepakt en weer opnieuw georganiseerd ingepakt zodat we overzicht hebben van wat er is. Vijf koffers lijkt veel, maar het is allang duidelijk dat er niet voor iedereen iets is. De volgende keer moeten we toch maar weer pakketjes maken.

Gister (woensdag) hadden we een kort gesprekje met Mercy over haar opleiding. Ze was speciaal voor ons hierheen gekomen. Een reis van ongeveer 900 km.
Ze zou er om elf uur zijn maar het werd iets later. Doordat ze met de matatu kwam was ze lopend bij de poort en dan duurt het veel langer om langs security te komen. Zelfs mijn vader moest nog komen om voor haar borg te staan door zijn rijbewijs daar achter te laten. Maar uiteindelijk waren ze er alle drie en hebben we gezellig koffie gedronken. Onder de lunch hebben we met Mercy gesproken over haar opleiding en afspraken gemaakt. Het was fijn dat Mose en Anna er ook bij waren want dan weten zijn uit eerste hand wat er afgesproken is en dat voorkomt misverstanden :-) Bovendien is een tolk wel gemakkelijk hoor. Die kan af en toe iets verduidelijken. Je wilt niet weten hoe snel er dan gesproken wordt. Voor ons klinkt het als geratel, maar het helpt wel :-)

Daarna zijn Mercy, Anna en mijn ouders met de taxi naar Mtwapa vertrokken. Mose en ik zijn naar de bank gelopen en daarna naar Safaricom omdat mijn internet het nog steeds niet deed (nu wel gelukkig).

De start bij Mose thuis is een feest. Iedereen wil je even begroeten, handjes, knuffels, een aai over de bol, en zelfs kusjes. Kleine Diny is zo'n schatje. Je moet wel verliefd op haar worden :-) Maar goed met al dat geknuffel duurt het even voordat verder kunne, maar het is wel erg gezellig.

Vandaar zijn we naar grote Zainab gegaan om Anna op te halen en toen verder naar de moeder van Jamila. Onze visvrouw had een paar dagen rust. Niet dat ze niets deed hoor, want dat kent zij volgens mij niet. Wat ze deed beviel ons en we hebben een order geplaatst voor onze sponsordag. Dus dit jaar worden de presentjes gemaakt door Jamila haar moeder. Ik vertel nog niet wat want dan is de verrassing eraf :-)

Rehema de moeder van kleine(?!) Zainab was helemaal verguld met ons bezoek en de cadeautjes van haar sponsor. Alles kwam erg van pas en precies op de juiste tijd. Je wordt daar stil van, want het maakt je duidelijk hoe groot de nood af en toe is. We moeten altijd even in haar huisje zitten en niet buiten, want ze is er nog steeds zo blij mee. Jammer genoeg lekt het wat in haar slaapkamer. Niet door het dak, maar na regen als de boel daar blank staat trekt het door de muur. We moeten maar eens kijken of we een projectje kunnen maken zodat we om de onderkant van het huisje een muurtje kunnen maken. Wie weet is er nog wel een bedrijf op zoek naar zo'n projectje :-)

Het dak van het huis van Dama en Salama hun huis is mooi geworden. De buurman heeft van de palmbladen van het oude dak een afdakje gemaakt boven de 'veranda' :-) Nu is er nog iets over een daar wordt een 'kookhokje' van gemaakt. Ze zijn er zo blij mee. Wel moeten er nog twee trapjes gemaakt worden en de aannemer moet de aansluitingen van de gootdelen nog herstellen. Die lekken en dat is niet de bedoeling.

Het was leuk en zo bemoedigend om met Dama en Salama te praten. Samala heeft al hele plannen als ze klaar is met haar studie. Ze wil dat iets gaan opzetten voor weeskinderen. Je wordt er stil van als je hoort hoever deze twee vooruit kijken. Ze gaan ook deelnemen aan de workshop, want misschien kunnen ze dan anderen helpen. Verder is het natuurlijk een uitgelezen moment om nog een keer samen met ons te zijn. Dan merk je dat veertien dagen eigenlijk veel te kort is :-)

Van daar zijn we weer met de taxi naar Mose haar huis gegaan. Nog snel, nou ja snel even mee naar binnen om te groeten en dan richting hotel.

Kleine Diny is een bijdehand schatje hoor. Terwijl ze bij mij op de arm zat (ze zit echt op je arm) wees ze naar mijn bril toen naar die van mijn vader en daarna naar mijn moeder. Ze wilde ons op haar manier even vertellen dat ze had gezien dat wij alledrie een bril dragen. Ze praat je de oren van het hoofd en vrouwen die ze aardig vindt kunnen haar toch wel te drinken geven! Ze hebben immer borsten :-)

Ze was ook erg blij met haar nieuwe t-shirtje met flamengo's. Er kwam een big smill op haar gezichtje toen ze het kreeg en nog een voor de foto. Mijn moeder kreeg zelfs een kusje :-)

Terug in het hotel waren we bijna te moe om te eten, maar we hebben toch maar iets genomen.

Beste mensen slaap lekkeer voor nu. Ik zet dit morgen on-line want er is nu geen internet :-(

Groeten van een slapend tweetal
Liesbeth