Jiggerfamily :-(

Soms is het leven moeilijk, zelfs als je al heel klein bent. Voor ieder die het programma ' Over de streep' wel eens gezien heeft. Denk dan eens aan de vraag ' ben je ooit kind geweest' Al onze 'jiggerkinderen' zouden zonder twijfelen NEE zeggen.
De moeder heeft ze in de steek gelaten kun je eigenlijk wel zeggen of misschien dat haar nieuwe man deze kinderen niet wil. Maar het is gemakkelijk om te oordelen als je niet in dezelfde omstandigheden zit (honger, geen uitzicht op enige verbetering). Dus weet ik niet wat wij gedaan zouden hebben en is het beter geen oordeel te hebben. Het helpt je namelijk niet en de kinderen zijn er al helemaal niet mee geholpen.

Tijdens ons bezoek zit een van de kleinste kinderen bij mijn vader op schoot en zit daar heel veilig. Het is een mooi maar tegelijkertijd hartverscheurend gezicht. Dit is een van de weinige momenten van aandacht die hij krijgt.

Ondertussen bekijken wij de voeten en handen en constateren dat er al een hele tijd niets aan gedaan is bij vijf van de negen. De moeder van vier kinderen heeft het nu onder controle en er is in dat gezin zelf een jongetje van negen die het zelf geleerd heeft. Steeds als hij iets voelt haalt hij ze eruit. Nu zien zijn voeten er goed uit. De andere kinderen zijn niet helemaal terug bij af maar zijn wel op weg daarheen :-(

We vragen naar de schoenen en sokken. Ach als er geen belangstellig is van ouders dan is het leven moeilijk en als je dan je hele leven geen schoenen gedragen hebt dan voelen die dingen niet confortabel. Iemand moet je dan leren dat het toch belangrijk is ze te dragen.

Onze Amina is twee maanden geleden getrouwd en daarna was de zorg voor de kinderen voor de zus die zelf vier kinderen heeft. Oma (begin veertig) zorgt voor eten, de was en alle andere dingen die binnen haar bereik liggen, maar het lukt haar niet er voor te zorgen dat de vijf kinderen 'jiggervrij' (vrij van zandvlooien) blijft. De kleinste van de vijf is hooguit twee en de oudste is elf. Met de laatste hebben we een gesprekje gehad dat hoe verdrietig het ook is hij verantwoordelijk is voor zijn broertjes en zusjes en dat hij ze moet leren hoe ze het zelf moeten doen. Hij heeft er niet zoveel zin in en dus leg ik hem uit dat gehandicapt wordt als hij er niets aan doet. Of het helpt? Geen idee. Dus vragen we Amina om tegen een geringe betaling de jongen te begeleiden. Hoe we dat weer moeten betalen weten we niet, maar goed ergens zal het geld wel vandaan komen. Ze zo maar zonder zorg achter laten is iets wat we niet kunnen.

Wordt vervolgd!