Dringend sponsors gezocht voor Bibiana en Rehab!!!

Een uitdaging op maandag, want het bezoek aan vier scholen is sowieso niet niks en deze lagen op twee tot twee en half uur afstand van Mtwapa. Dus om zes uur op :-(

Om half negen waren we in Mtwapa bij de Tusk. Tusk is een supermarkt. Je kunt er net als bij ons alle levensmiddelen kopen die je nodig hebt alleen een beetje duurder dan bij het stalletje om de hoek. Voor vandaag is het echter gemakkelijk want we willen onze lunch hier kopen. Eten en drinken voor twaalf vrouwen en mannen. (brood, kip, cakejes, bananen, appels, fanta, vijf liter water, plastic bekers en snoepjes) het lijkt veel maar dat blijkt later niet zo te zijn, want alles is schoon op gegaan. Kosten per persoon ca. 355 Keniaanse schilling, ongeveer 3 euro dus veel geld voor een Keniaan. Vandaar dat er vaak ugali wordt gegeten, dat vult en is een stuk goedkoper.

O en Tjibbe iedereen was zondag de wacht aangezegd door grote Diny om er op tijd te zijn, dat we om negen uur weg zouden rijden. Dat het uiteindelijk 7 minuten over werd lag aan een moeder die zei dat we voor twee meisjes nog emmers moesten kopen, omdat deze gestolen zijn tijdens de staking van de leraren. Voor nu wel iets geleerd dus :-)

Om ongeveer elf uur waren we op Ribe-girls. De weg daarheen was niet al te goed, dus veel keniaanse massage :-(

Meisjes hier ontmoeten is een bijna onmogelijke opgave, omdat dit in de pauzes moet en ze niet even vrij krijgen van de klas. We moesten dan ook wachten tot half een. In de tussentijd hebben Dama en Salama hun zaken geregeld. Eerst moest er nog betaald worden voor een verloren gegaan boek, want anders krijg je gewoon niets. Heel anders dan bij ons. Je krijgt je diploma bijvoorbeeld ook pas op het moment dat je geen schulden meer hebt bij de school.

Met Nancy, Zainab en Joyce gaat het goed. Ze hebben ons hun slaapplekken laten zien, samen met juf Emma. Verder hebben we de bieb bekeken en een leuk gesprekje gehad met de man die daar verantwoordelijk is. Ik denk achteraf dat hun doel een andere was, maar ik zei dat ik, ondanks het ruimte gebrek, wel onder de indruk was van al de boeken (niet denken aan onze schoolbibliotheken hoor, want dat is geen vergelijk). Dat we ook wel in ruimten waren geweest waar alleen de ruimte was, maar geen boek te bekennen. Dat zij dan toch maar goed af waren. Ook hebben we een biologie en scheikundelokaal bekeken. Daar word je dan wel weer verdrietig van, al doe je opgewekt. Wat een spullen hebben wij dan en wat moeten ze het hier dan met weinig doen.

Daarna nog even in de klas van Joyce. Eerst denk je dit is toeval, maar later blijkt dat het niet zo is. Vanaf daar loopt er namelijk een meisje met ons mee. Geen idee waarom en eigenlijk was dat wat onnozel :-( In de klas heb ik heel kort verteld wat wij doen. In de lerarenkamer doe ik dat nog eens. Als we rond zijn vraagt juf Emma het meisje ons iets te vertellen. Op dat moment ontstaat ons "verjaardagskind" al wisten wij dat toen nog niet.

Bibiana slikt drie keer en vertelt dan dat haar ouders vijf maanden geleden overleden zijn en dat ze sindsdien bij haar gehandicapte oma leeft en dan kan ze niet verder praten. Ze moet huilen en ik huil nu ik dit schrijf. Wat toch een ellende dat naar school gaan zo afhankelijk is van geld. Ik probeer haar te troosten, maar kan haar niet geruststellen. Er zijn kinderen van school gestuurd, omdat ze niet kunnen betalen. Ze is bang de volgende ronde aan de beurt te zijn. Haar oma heeft een 'small business' maar het is ploeteren om steeds iets te betalen. Niet genoeg voor alles. Ik leg uit dat wij geen reserves hebben en ik dus niet meer voor haar kan doen dan een oproep te plaatsen op internet en tijdens onze sponsordag in oktober aandacht aan haar te besteden. We maken foto's en een stukje film. Dat moet dan ook nog bij alle wanhoop die er al is. We hebben juf Emma gevraagd ondertussen uit te zoeken hoe hoog de 'balans' is. Als ze dat komt vertellen moet ik denken aan ons safarikindje van ons eerste bezoek aan Kenia (Joyce) en denk misschien kunnen we nu een verjaardagskind hebben. Dus overleg ik met mijn moeder, want die zou op het strand een barbeque geven als ze jarig was. Ik vraag haar of we af kunnen zien van de barbeque, maar hoef iets uit te leggen want het antwoord is al klaar. Ons 'verjaardagskind' is geboren. We vertellen haar het nieuws dat we de 'balans' zullen betalen en leggen haar uit hoe. Dan komt er voor het eerst een waterig lachje op haar gezicht dat je hart opnieuw laat huilen. Waarom is het toch zo oneerlijk verdeeld op deze wereld. Maar goed het is zoals het is en het zal een bedoeling hebben ook al begrijpen wij die niet. Onze Bibiana kan de komende drie maanden op school blijven.
Daar zijn we er natuurlijk niet mee. WIE KAN HELPEN of WEET IEMAND DIE KAN HELPEN??? Het zou toch zo mooi zijn als deze jonge dame op school kon blijven en niet alleen de eerste klas af kan maken.

Tijdens ons gesprek met Bibiana komt een andere juf met de vraag of wij nog met een meisje willen praten die half wees is en zeer arm is. Ik zeg dat dat niet fair zou zijn, want dat een gesprek verwachtingen wekt die wij niet waar kunnen maken. De juf begrijpt het, maar vraagt of we toch aandacht aan dit meisje kunnen besteden. Je weet immers nooit. Ze heet Rehab en zit in de derde klas. Ze is een van de beste leerlingen van de school en belooft een topper te worden. Dit is de juf die zegt dat toptalent vaak verloren gaat omdat ze zo arm zijn. WIE HELPT REHAB???

Ook dit meisje had een 'balans', maar haar moeder sloot jammer genoeg een lening van bij een vrouwenorganisatie die micro kredieten verstrekt. Men vraagt voor deze kredieten 25% rente en alle bezittingen als onderpand. Op het moment dat je niet kunt betalen betalen lopen niet alleen je schulden gigantisch op, maar bestaat ook het risico dat je alles kwijt raakt. Voor het betalen van de balans van Bibianan had ik de accountant gevraagd of de school voor een ander meisje iets wilde doen als wij voor Bibbiana zouden betalen en dat wilden ze! Nu blijkt dat er geen is schuld meer bij de school en hoop ik ze doen wat wij daarna hebben afgesproken. Ik heb hen namelijk gevraagd hun afspraak in te lossen door de schuld van Hehab haar moeder te betalen bij deze organisatie. Zij weten ook en beaamden toen ik zei dat de moeder nu grote problemen heeft. Ik heb tegen de accountant gezegd dat ik hem op zijn mooi bruine ogen vertrouw dat hij die schuld aflost en dat de volgende keer als Mose er is zij navraag zal doen bij hem en de juf. Ik ga hem ondertussen vertellen dat ik jullie vertelt heb van hun toezeggingen en dat jullie dat geweldig vonden. Het eerste heb ik bij deze gedaan en het tweede klopt ook daarvoor ken ik de meeste van jullie goed genoeg :-)

Wordt vervolg :-) ik hoop op twee vlakken:
Mensen die Bibiana en Rehab helpen
Verhaal over de rest van de dag.

Groeten en tot later
Jan, Diny en Liesbeth